توضیحات ویدئو: شبیه سازی ویدئویی از برخورد قبل از پلوتو و پیش از شارون و سپس حفظ تماس در قالب “بوسه و آغوش”. چنین سناریویی، اگر اتفاق بیفتد، نشان می‌دهد که شارون به قدمت پلوتون است.
پلوتون و شارون به عنوان دو جسم سنگی و یخی در منطقه ای فراتر از مدار نپتون در بیرونی منظومه شمسی به نام کمربند کویپر قرار دارند. تیم تحقیقاتی با گنجاندن ویژگی‌های این دو جسم در مدل خود، سناریویی را ایجاد کردند که در آن پلوتون و شارون بدون ادغام با هم برخورد می‌کنند و به دام می‌افتند.
اگر شارون با سرعت نسبتاً آهسته ای در حدود 3218 کیلومتر در ساعت (10 برابر کندتر از برخوردی که ماه زمین را تشکیل داد) به پلوتو برخورد کند، این دو جسم حدود 10 ساعت تماس خود را حفظ کرده و سپس به تدریج از هم جدا می شوند. اما آنها همچنان با هم ماندند. محققان این برخورد را “بوسه و تله” توصیف می کنند. به گفته دکتر دنتون، سفتی این دو بدن مانع از هم پاشیدن آنها می شد.
ادامه مطلب
در این زمان، پلوتون هر سه ساعت یک بار می چرخد (طول روز پلوتون امروز تقریباً 150 ساعت است). در نتیجه، دو جسم در مدت زمانی که با یکدیگر تماس داشتند، سه بار چرخیدند. تکانه زاویه ای پلوتو سپس باعث شد که شارون به آرامی از پلوتون دور شود. اما مهمتر از همه، شارون همچنان در مدار پلوتون به دام افتاده بود.
بیل مک کینون، دانشمند سیاره‌شناسی در دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس، با توجه به تعداد زیادی از اجرام سرگردان در کمربند کویپر در دوران اولیه، چنین سناریویی را پیش‌بینی می‌کند. منظومه شمسی منطقی است. او گفت: “برخورد اشیاء احتمالاً یک رویداد معمولی بود و بسیاری از اجرام دوتایی بزرگ دیگر در سیستم کویپر وجود دارند.”
دکتر دنتون می گوید: «برخورد بین شارون و پلوتون به این معنی است که اساساً کل سطح پلوتون تغییر خواهد کرد و شارون بیشتر یخ سطح خود را در نتیجه برخورد پلوتو از دست خواهد داد. این برخورد همچنین ممکن است منجر به تشکیل چهار قمر شناخته شده پلوتون شود: نایکس، استوکس، سربروس و هیدرا، که بسیار کوچکتر از شارون هستند. فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا این قمرها را در سال 2015 هنگام عبور از کنار پلوتو رصد کرد.
مطالعه جزئیات بیشتر پلوتون می تواند به ما بگوید که آیا این رقص کیهانی باستانی واقعاً اتفاق افتاده است یا خیر. با این حال، احتمالا زمان زیادی طول خواهد کشید تا فضاپیمای دیگری از سیاره کوتوله بازدید کند. دکتر دنتون گفت: “اگر شارون برخی از سنگ های خود را روی پلوتو رها کند، می توانیم آن را در داده های گرانشی ببینیم.” [اما] متأسفانه، برای انجام این آزمایش باید به پلوتون برگردیم.
