بسیاری از ما فکر می‌کنیم که هوس خوردن غذای خاصی طبیعی است و به اشتها مربوط می‌شود، بنابراین از کنار آن رد می‌شویم، در حالی که ممکن است این ولع غذایی به دلیل مسائل بهداشتی به وجود آمده باشد، بنابراین نباید آن را طبیعی تلقی کرد. میل به غذا می تواند نتیجه یک علت فیزیکی یا ذهنی باشد. البته هوس های غذایی دلایل فیزیکی نیز دارد که می تواند شامل کمبود خواب باشد، دلایل روحی نیز می تواند شامل استرس باشد. [ هوس های غذایی که خبر از بیماری می دهند] اما افسانه هایی نیز در مورد معنای میل به غذا وجود دارد.
هوس های غذایی بسیار رایج است. نادیده گرفتن آن دشوار است و معمولاً به صورت تمایل شدید یا فوری به نوع خاصی از غذا ظاهر می شود، اگرچه غذای مورد نظر از فردی به فرد دیگر متفاوت است. میل به غذا می تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد، چه جسمی و چه روانی. در موارد خاص، می تواند نشانه ای از یک بیماری زمینه ای باشد، بنابراین نباید آن را نادیده گرفت. در این مقاله به هوس های غذایی و علل احتمالی آن می پردازیم.
هوس های غذایی می تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد که به طور کلی می توان آنها را به دو دسته اصلی جسمی (فیزیکی) و روانی تقسیم کرد. دانستن این موارد می تواند به شما کمک کند تعیین کنید کدام عامل یا عوامل به طور خاص باعث هوس غذایی شما می شود.
علل فیزیکی
عدم تعادل هورمونی: عدم تعادل لپتین (هورمونی که اشتها را کاهش می دهد) و گرلین (هورمونی که اشتها را افزایش می دهد) می تواند باعث شود که برخی افراد نسبت به دیگران اشتهای بیشتری داشته باشند.
بارداری: تغییرات هورمونی در دوران بارداری می‌تواند بر گیرنده‌های چشایی و بویایی شما تأثیر بگذارد، که به نوبه خود می‌تواند منجر به میل شدید به غذا شود.
سندرم پیش از قاعدگی (PMS): تغییرات در هورمون‌های استروژن و پروژسترون که درست قبل از قاعدگی اتفاق می‌افتد می‌تواند میل به غذاهای خاص را افزایش دهد، به‌ویژه آنهایی که کربوهیدرات بالایی دارند.
کمبود خواب: خواب بسیار کم یا بی کیفیت می تواند سطح هورمون های مسئول تنظیم گرسنگی، سیری و چرخه خواب و بیداری را مختل کند و احتمالاً میل به غذا را به خصوص در عصر افزایش دهد.
رژیم غذایی با کمبود مواد مغذی: غذاهای حاوی پروتئین و فیبر (مواد مغذی) می توانند به شما کمک کنند احساس سیری کنید. خوردن کمتر از این مواد مغذی می تواند باعث شود احساس گرسنگی کنید یا هوس خوردن برخی غذاها کنید، حتی اگر کالری کافی دریافت کنید.
هیدراتاسیون کم: مصرف کم مایعات می تواند گرسنگی یا میل به برخی غذاها را در برخی افراد تشدید کند.
فلور روده: شواهدی وجود دارد که نشان می دهد نوع باکتری موجود در روده شما می تواند بر تعداد و نوع گرسنگی شما تأثیر بگذارد. با این حال، برای تایید این پیوند به تحقیقات بیشتری نیاز است.
فعالیت بدنی: افزایش سطح فعالیت بدنی، حتی با پیاده روی بیشتر، می تواند به کاهش هوس غذایی کمک کند. به همین ترتیب، جابجایی کمتر از حد معمول می تواند باعث شود بیشتر احساس گرسنگی کنید.
غذاهای بسیار فرآوری شده: شواهدی وجود دارد که غذاهای بسیار فرآوری شده حاوی چربی و قند می تواند علائمی شبیه اعتیاد ایجاد کند که به نوبه خود میل به غذا را افزایش می دهد.
دفعات مصرف غذاهای مورد علاقه: خوردن یک غذای مورد علاقه کمتر به دفعات می تواند در کاهش هوس شما برای آن غذای خاص موثرتر از خوردن مقدار کمی از آن غذا در هر بار خوردن آن باشد.
دلایل ذهنی
استرس: سطح کورتیزول شما احتمالاً با استرس افزایش می یابد. سطوح بالای کورتیزول می تواند با گرسنگی، اشتها و احتمال بیشتر استرس یا پرخوری مرتبط باشد.
شخصیت شما: برخی شواهد نشان می‌دهند که افرادی که تکانشگرتر هستند یا نمره بالاتری در معیارهای شخصیتی اعتیاد کسب می‌کنند، ممکن است بیشتر هوس‌های غذایی را تجربه کنند (تکانش‌گری یا رفتار تکانشی به عنوان رفتاری تعریف می‌شود که مخاطره‌آمیز و نامتناسب با رفتار تکانشی است که اغلب منجر به نتایج ناخوشایندی می‌شود.
منطقه غذاخوری: مغز شما می تواند خوردن یک غذای خاص را با زمینه خاصی مرتبط کند، به عنوان مثال، ارتباط ذرت بو داده با تماشای یک فیلم. این می تواند باعث شود دفعه بعد که همان زمینه ایجاد می شود، هوس آن غذای خاص را داشته باشید.
خلق و خوی شما: خلق و خوی خاص می تواند باعث میل به غذاهای خاص شود. به عنوان مثال، به نظر می رسد که خلق و خوی منفی اغلب منجر به هوس خوردن غذاهایی می شود که دسترسی و پختن آنها آسان تر است.
آیا هوس غذایی نشانه کمبود مواد مغذی است؟
یک باور رایج وجود دارد که گرسنگی نشانه کمبود برخی مواد مغذی در بدن است. با این حال، در بیشتر موارد این نظریه نمی تواند از نظر علمی پشتیبانی شود. به عنوان مثال، میل به نمک در برخی موارد می تواند ناشی از کمبود سدیم باشد. با این حال، اکثر افرادی که هوس خوردن غذاهای شور دارند، کمبود این ماده مغذی ندارند.
همچنین، بر اساس این تئوری کمبود مواد مغذی، انتظار می‌رود که بیشتر هوس‌ها به غذاهایی با مواد مغذی و با حداقل فرآوری‌شده، مانند میوه‌ها، سبزیجات، غلات کامل یا حبوبات باشد. با این حال، در واقعیت، افرادی که هوس غذا دارند، بیشتر تمایل به غذاهای ناسالم با ارزش غذایی پایین دارند، مانند غذاهای بسیار فرآوری شده با چربی افزوده، شکر یا نمک.
تحقیقات نشان می دهد که مردان و زنان تمایل به خوردن غذاهای متفاوت دارند. به عنوان مثال، زنان غذاهای با طعم شیرین را ترجیح می دهند، در حالی که مردان غذاهای شور را ترجیح می دهند.
نقطه پایان
میل به غذاهای خاص می تواند ناشی از عوامل مختلف جسمی یا روحی باشد. این می تواند نشانه عدم تعادل هورمونی، رژیم غذایی نامناسب، سطح استرس بالا یا کمبود خواب یا فعالیت بدنی باشد. هوس های غذایی به ندرت نشانه ای از کمبود مواد مغذی در آن غذا است. با این حال، میل به مواد غیر غذایی مانند کثیفی، یخ یا مواد شوینده لباسشویی گاهی اوقات می تواند ناشی از رژیم غذایی باشد که فاقد بسیاری از مواد مغذی است.
