تمام زبان‌های دنیا از قانونی اسرارآمیز پیروی می‌کنند و هیچ‌کس نمی‌داند چرا

قانون زیف حتی برای زبان هایی که هنوز رمزگشایی نکرده ایم نیز صدق می کند. حتی کلمات موجود در دستنوشته‌های ووینیچ (کتاب نقاشی شده اسرارآمیز موجود در اروپا) از این قاعده پیروی می‌کنند، و اگر متون شخصی به اندازه کافی بزرگ باشند، تقریباً از این قانون پیروی می‌کنند. حتی متون چارلز داروین نیز از این قاعده مستثنی نیست و قانون زیف حتی در متن کتاب منشاء گونه ها نیز صدق می کند.

تفاوت بین بسامد کلمات قطعاً یکی از ویژگی های پیچیده زبان های انسانی است. ممکن است منطقی به نظر برسد که کل کلمات به همان اندازه رایج باشند. مشخص نیست چرا کلمات باید از چنین قاعده ریاضی دقیقی پیروی کنند. به خصوص که این قانون ربطی به معنای کلمات ندارد.

توضیحات زیادی برای این پدیده وجود دارد. برخی از این توضیحات مربوط به مشکلات آماری است (شاید برخی از الگوهایی که مشاهده می کنیم به دلیل روش های جمع آوری یا تجزیه و تحلیل داده ها باشد). از سوی دیگر، دیگران به محدودیت هایی که حافظه و واژگان انسانی بر زبان ما تحمیل می کند، باز می گردند. این بدان معناست که به دلیل محدودیت ظرفیت ذهنی و واژگانی ما تمایل داریم از کلمات پرکاربرد بیشتری استفاده کنیم و کلمات کم استفاده به طور طبیعی کمتر ظاهر می شوند.

جورج زیف فرض کرد که این قانون از تعادل بین تلاش کمتر و وضوح بیشتر ناشی می شود. به این ترتیب، گویندگان (یا نویسندگان) سعی می کنند با استفاده از کلمات پرکاربردتر تلاش خود را کاهش دهند زیرا این کلمات برای آنها آسان تر و سریع تر است. برعکس، شنوندگان (یا خوانندگان) به دنبال کلماتی هستند که کمتر مورد استفاده قرار می گیرند، زیرا این کلمات می توانند معنای دقیق یا خاصی را منتقل کنند و وضوح بیشتری ایجاد کنند.

توضیح دیگر این است که مردم سعی می کنند تا حد ممکن معنا را به طور موثر منتقل کنند و تمایل دارند از کلماتی استفاده کنند که بیشترین اطلاعات را منتقل می کنند. ایده دیگر این است که با گسترش زبان در طول زمان، کلمات رایج تر محبوب تر می شوند. اما هیچ یک از این توضیحات به طور کامل تایید نشده است و علت اصلی آن هنوز نامشخص است.

شما همچنین می توانید با وارد کردن متن خود در این ابزاربررسی کنید که آیا توزیع فراوانی کلمات در متن شما از قانون زیف پیروی می کند یا خیر. ممکن است این واقعیت را دوست نداشته باشید که استفاده از زبان شما بسیار قابل پیش بینی به نظر می رسد، اما نگران نباشید. حتی هملت، نمایشنامه معروف شکسپیر نیز از همین قاعده پیروی می کند.