دیوار بزرگ چین در گذشته‌های دور عملکرد خوبی در مهارکردن دشمنان باستانی داشت؛ اما در نهایت نوبت به دشمنانی مانند زمان و و آب‌و‌هوا رسیده است. حتی محکم‌ترین سازه‌ها نیز نمی‌توانند در طولانی مدت با تغییرات آب‌وهوایی و عناصر محیطی مبارزه کنند.
با ناپدیدشدن بیش از ۳۰ درصد از دیوارهای متعلق به دودمان مینگ درطول ۵۰۰ سال گذشته، برخی کارشناسان این اتفاق را به سیانوباکتری‌ها، گلسنگ‌ها و خزه‌های درون دیوارها نسبت داده‌اند. با‌این حال، تحقیقات جدید نشان می‌دهد که این «پوسته‌های زیستی» درواقع به حفظ دیوار بزرگ چین کمک می‌کنند.
دیوار بزرگ چین در فاصله‌ی زمانی بین سال ۲۰۰ پیش از میلاد تا پایان سلسله‌ی مینگ در سال ۱۶۴۴، بارها ساخته و بازسازی شد و زمانی بیش از ۸۸۰۰ کیلومتر طول داشت. اما امروزه کمتر از ۶ درصد از دیوار به خوبی حفظ شده و بیش از نیمی از آن یا ناپدید یا به شدت تخریب شده است.
بین سال‌های ۱۳۶۸ و ۱۶۴۴، بخش مینگ سازه با مشخصه‌ی دیوارهای بلند آجری و استحکامات ساخته شد. کارگران برای ساخت این بخش اغلب از خاک کوبیده (ترکیب فشرده‌ی خاک، شن‌و‌ماسه و سایر مواد طبیعی) به عنوان مصالح ساختمانی استفاده می‌کردند. در برخی مکان‌ها، این بخش «زنده» استحکام دیوار را تقویت و امکان رشد سینوباکتری‌ها، خزه‌ها و گلسنگ‌ها را فراهم کرده است؛ عناصری که به باور محققان، به‌عنوان پوسته‌ای زیستی به دیوار استحکام می‌بخشند.
پوسته‌های زیستی، پایداری قابل‌توجهی به دیوار بزرگ چین بخشیده‌اند
محققان با نمونه‌برداری از هشت بخش دیوار دوران مینگ، آزمایش استحکام دیوار بزرگ چین را آغاز کردند و دریافتند که ۶۷ درصد از دیوار مینگ حاوی پوسته‌های زیستی است. سپس، محققان استحکام مکانیکی و پایداری خاک نمونه‌های پوسته‌ی زیستی را با نمونه‌های خاک کوبیده‌ی ساده مقایسه کردند.
یافته‌ها نشان داد که پوسته‌های زیستی پایداری قابل‌توجهی به دیوار بخشیده‌اند. محققان در مقاله نوشته‌اند: «نواحی پوشیده از پوسته‌ی زیستی در مقایسه با خاک کوبیده‌ی بدون پوشش، کاهش ۲ تا ۴۸ درصدی تخلخل، ظرفیت نگهداری آب، فرسایش‌پذیری و شوری را نشان دادند؛ در‌حالی که مقاومت فشاری، مقاومت در برابر نفوذ، مقاومت برشی و پایداری کلی بین ۳۷ تا ۳۲۱ درصد افزایش داشت.»
