به گفته موزه متروپولیتن ، اهرمی که فک پایین سگ را حرکت می دهد
به نظر می رسد که در ابتدا توسط یک تکه چرمی که از سوراخ های کوچک عبور می کرد ، نگه داشته می شد. در یک لحظه ، بند با چوب فلزی که در شانه سگ محکم شده بود جایگزین شد.
موزه صوفیه مجسمه سگ را از مجموعه شخصی یک مصری مشهور انگلیس که مقبره توتین آمون را در دره کینگز در سال 1922 کشف کرد ، دریافت کرد. دقیقاً مشخص نیست که سگ در کجا پیدا شده است ، اما طبق موزه متروپولیتن ، دژامو ، در طول IMII ، قبل از میلاد اما هدف او مشخص نیست. این ممکن است یک اسباب بازی یا یک شیء تشریفاتی جادویی باشد.
مصریان باستان سگهای خود را خیلی دوست داشتند. در حالی که برخی از آنها برای شکار ، فشردن یا به عنوان سگ نگهبان استفاده شده اند ، بسیاری از آنها حیوانات خانگی هستند. این موزه می نویسد: “این مجسمه قطعاً یک سگ حیوان خانگی است زیرا خطوط حک شده در اطراف گردن یقه را تشکیل می دهند.”
در طول پادشاهی جدید مصر (1550 تا 1070 قبل از میلاد) ، یقه های سگ ها به طور فزاینده ای مورد استفاده قرار می گرفتند و اغلب به نام سگ ها حکاکی می شدند ، مانند مواردی که در مقبره مایوریر یافت می شود. مجسمه سگ نامی مربوط به یقه خود نیست ، اما موزه متروپولیتن نشان می دهد که برخی از رایج ترین نام های سگ مصری به “سیاه” ، “پسر ماه” و “ویژه” ترجمه شده است.
نژاد مجسمه این سگ نیز مشخص نیست. مصریان باستان تمایل به حفظ نژادهای انرژی سگها و کسانی که اغلب در هنر خود ظاهر می شوند ، از جمله اجداد سگهای شکار ، افراد مسن و فرعون.
سگها همچنین با اساطیر مصر با آنوبیس ، خدای مردگان و زندگی پس از مرگ مرتبط بودند. آنها گاهی اوقات به عنوان واسطه بین جهان و مردگان در نظر گرفته می شوند. قتل یک سگ – به خصوص سگ سگ – یک جرم جدی بود و خانواده ها به عنوان نسبت به تراشیدن ابروهایشان ، سگهای خود را سوگوار کردند. با این حال ، مصریان معتقد بودند که آنها پس از مرگ دوباره سگهای خود را در زندگی ملاقات می کنند ، که ممکن است علت مومیایی شدن بوده و آنها را در حیوانات خانگی ویژه دفن کند.
