“من با تو می درخشم” – یکی از علائم بارز اوتیسم در بزرگسالان، احساس همیشگی متفاوت بودن آنها با دیگران است. افراد مبتلا به اوتیسم معمولاً احساس می کنند که همیشه خارج از چارچوب اجتماعی هستند و نمی توانند به طور طبیعی با محیط اطراف خود سازگار شوند. این احساس معمولا در دوره های خاصی مانند نوجوانی ظاهر نمی شود، بلکه در طول زندگی ادامه می یابد. برخی از افراد این احساس را به شدت تجربه می کنند و می توانند احساس “بیگانه” کنند. در حالی که دیگران ممکن است این احساس را کمتر و به سختی درک کنند. نکته مهم این است که این احساس دائمی است و با گذشت زمان مبتلایان ممکن است بتوانند با این تفاوت ها سازگار شوند و حتی آنها را به عنوان نقاط قوت ببینند. در برخی محیط‌ها، به‌ویژه جاهایی که افراد واگرای عصبی راحت‌تر پذیرفته می‌شوند، این افراد احساس تعلق بیشتری می‌کنند. با افزایش سن، بسیاری از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم ممکن است کمتر نگران تفاوت های خود شوند و در عوض نقاط قوت خود را تشخیص دهند.
مشکل در درک نشانه های اجتماعی
یکی دیگر از علائم رایج اوتیسم در بزرگسالی، مشکل در درک نشانه های اجتماعی است. افراد مبتلا به اوتیسم اغلب نمی توانند به طور طبیعی و غریزی برخی نشانه های اجتماعی غیرکلامی مانند میزان مناسب تماس چشمی یا زمان مناسب برای توقف لبخند را تفسیر کنند. این افراد ممکن است تقلید از این رفتارها را بیاموزند، اما این رفتارها خود به خود به سراغشان نمی آید و نتیجه یادگیری و تمرین است نه غریزه. این مشکل می تواند در موقعیت های مختلف اجتماعی و حتی روابط بین فردی چه دوستانه و چه عاشقانه بروز کند و باعث سردرگمی فرد مبتلا به اوتیسم شود. بسیاری از اوقات این افراد نمی دانند که چرا برخی از روابط آنها به طور ناگهانی دچار مشکل می شود، در حالی که از نظر دیگران مشکل واضح و آشکار به نظر می رسد.
تفاوت های حسی
تفاوت های حسی یکی دیگر از علائم اوتیسم در بزرگسالان است. افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است به ورودی های حسی مانند صدا یا نور حساس باشند یا حتی در برخی موارد به طور کامل این ورودی ها را نادیده بگیرند. به عنوان مثال، فرد مبتلا به اوتیسم ممکن است دائماً صدای تیک تاک ساعت در خانه دیگری را بشنود و نسبت به آن حساس شود، یا ممکن است به صداهای بلند مانند آژیر یا بوق ماشین حساس باشد. این حساسیت می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد و برخی افراد ممکن است همیشه این حساسیت را تجربه کنند.
علایق خاص و شدید
یکی دیگر از علائم شایع اوتیسم، علاقه شدید و خاص به یک یا چند شی خاص است. افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است عمیقاً به یک فعالیت یا موضوع خاص علاقه داشته باشند و تمام توجه خود را به آن اختصاص دهند. این علایق معمولا بیش از یک علاقه هستند و می توانند به کانون اصلی زندگی یک فرد تبدیل شوند. این افراد می توانند از هر فرصتی برای صحبت در مورد سرگرمی خود استفاده کنند یا آن را به موضوعات دیگر زندگی خود مرتبط کنند. به عنوان مثال، اگر یک فرد اوتیستیک به سریال تلویزیونی خاصی علاقه داشته باشد، می تواند در هر مکالمه ای درباره موضوعات روزمره، به نوعی به آن سریال مراجعه کند و همه چیز را از دریچه علاقه خود ببیند. این علایق همچنین می توانند بر مشاغل تأثیر بگذارند.
نیاز به حریم خصوصی پس از تعاملات اجتماعی
یکی دیگر از علائم مهم اوتیسم در بزرگسالی نیاز به تنها ماندن پس از قرار گرفتن در گروه ها یا موقعیت های اجتماعی است. بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم پس از قرار گرفتن در موقعیت های اجتماعی استرس زا احساس خستگی شدید می کنند و نیاز به استراحت در یک محیط آرام و آرام دارند. این افراد ممکن است پس از یک اجتماع اجتماعی برای بازگرداندن انرژی خود برای مدت طولانی به فضای شخصی خود پناه ببرند. این به دلیل “نقاب” است، جایی که یک فرد مبتلا به اوتیسم سعی می کند ویژگی های اوتیسم خود را پنهان کند و با انتظارات اجتماعی مطابقت داشته باشد. این تلاش مداوم برای جا افتادن می تواند بسیار خسته کننده باشد و منجر به انزوا و تنهایی شود.
تمایل به روتین و تکرار
میل شدید به پیروی از روال و تکرار نیز یکی از علائم شایع اوتیسم است. افراد مبتلا به اوتیسم معمولاً از یک روال ثابت و پایدار در زندگی روزمره خود لذت می برند و هر تغییری در این روال می تواند منجر به استرس و اضطراب شود. این رویه ها ممکن است بسیار جزئی باشند. برای مثال، ممکن است فردی هر روز از یک فنجان خاص برای نوشیدن قهوه خود استفاده کند. این افراد ممکن است برخی از رفتارهای تکراری مانند تکان دادن بدن، تکان دادن بازوها یا چرخش را نیز از خود نشان دهند که به آن «تحریک» می گویند.
خسته از حرف های کوچک
یکی دیگر از علائم اوتیسم در بزرگسالان عدم علاقه به مکالمات کوتاه است. این افراد معمولاً علاقه ای به گفتگوهای سطحی ندارند و ترجیح می دهند در مورد موضوعات عمیق و معنادار صحبت کنند. برای بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم، مکالمات کوتاه می تواند خسته کننده و غیر ضروری به نظر برسد.
تمایل به ارتباط مستقیم و روشن
افراد مبتلا به اوتیسم عموماً ارتباط مستقیم و واضح را ترجیح می دهند و از عوارض غیرضروری در مکالمات خودداری می کنند. این افراد معمولاً دوست دارند همه چیز به وضوح بیان شود و در مواجهه با تفسیرهای استعاری یا مفاهیم غیرمستقیم دچار سردرگمی می شوند. به عنوان مثال، اگر به یک فرد مبتلا به اوتیسم گفته شود که “باران گربه ها و سگ ها می بارد”، ممکن است ابتدا این عبارت را تجسم کنند و سپس متوجه شوند که این فقط استعاره ای از باران شدید است.
منبع: دکتر
