سام کار توضیح می دهد که گاهی افراد دیگر عامل اصلی تنهایی ما هستند. ما انسان ها مانند قطعات پازلی هستیم که به دنبال مکانی برای جا دادن هستیم. اما دیگران اغلب باعث می شوند که احساس کنیم جایی در پازل برای ما وجود ندارد. حتی اگر این دیگران دوستان یا شریک ما باشند، ممکن است ما را آنطور که هستیم نبینند یا باعث شوند احساس نامرئی شدن کنیم. حتی ممکن است مجبور شویم در مقابل آنها وانمود کنیم که شخص دیگری هستیم. این مفهوم برای بسیاری از افراد جوهره تنهایی است.
آلبرتی همچنین معتقد است که انزوای فیزیکی لزوماً علت اصلی تنهایی نیست. او می گوید: «مردم فکر می کنند مجرد بودن به معنای احساس تنهایی است تحقیق من نشان می دهد که این فاصله جسمی نیست بلکه فاصله عاطفی از دیگران است که باعث تنهایی می شود. تنهاترین افراد آنهایی هستند که انتظار دارند رابطه شان رضایت بخش باشد، اما اینطور نیست.”
سام کار می افزاید که اخیراً نامه ای از زنی دریافت کرده است که نوشته است او 50 سال است که ازدواج کرده است، اما همسرش همیشه منبع اصلی تنهایی او بوده است. او امیدوار بود که ازدواج راه حل و علاج تنهایی اش باشد، اما در نهایت مشخص شد که او عامل اصلی آن بوده است. وقتی یکی از طرفین در یک رابطه تماس فیزیکی را در اولویت قرار می دهد و طرف دیگر به دنبال ارتباط فکری و عاطفی است، ممکن است هر دو طرف با هم از تنهایی رنج ببرند.
اولیویا ریمز، محقق سلامت روان در دانشگاه کمبریج می گوید: تنهایی به درک ما از روابط بستگی دارد. “اگر احساس می کنید که نیازهای شما برآورده نمی شود، حتی در میان جمعیت احساس تنهایی می کنید.”
احساس تنهایی بخشی از طبیعت انسان است
احساس تنهایی بخشی از طبیعت انسان است. برخی معتقدند که این احساس نقش تکاملی و ما را تشویق کرد که برای بقا اقدام کنیم. همانطور که گرسنگی ما را مجبور به جستجوی غذا می کند، تنهایی به ما می گوید که چیزی در محیط اجتماعی ما اشتباه است و باید تغییر کند.
انزوا برای اجداد ما خطرناک بود زیرا آنها را در برابر حیوانات و سایر تهدیدات آسیب پذیر می کرد و احتمال زنده ماندن آنها را کاهش می داد. بنابراین، شاید من احساس تنهایی می کنم مکانیسم عصبی آنها را به سمت امنیت گروه هدایت می کند.
اما امروز زمانه تغییر کرده است و نوع نگاه ما به تنهایی نیز تغییر کرده است. تحقیق آلبرتی نشان می دهد که قبل از قرن نوزدهم مفهوم مدرن تنهایی وجود نداشت. در آن زمان، تنها بودن اغلب به معنای «تنها» بود و هیچ معنای منفی نداشت. می گوید: «این کلمه حکایت از فردیت داشت. وقتی شعر ویلیام وردزورثتنها و مثل ابر سرگردانمنظور او تنها بودن و تنها بودن مرد بود، نه احساس کمبودی که امروز با این کلمه همراه است.
اما جوامع طی دو قرن گذشته به طرز چشمگیری تغییر کرده اند. با تضعیف باورهای سنتی، رشد شهرها و پراکندگی خانواده ها، احساس بیگانگی در بین مردم تشدید و افزایش می یابد. فردگرایی نقش مهمی در این تغییر داشت. آلبرتی می گوید: «وقتی به اطراف نگاه می کنم و می بینم که چقدر از مراقبت اجتماعی و تعلق محروم هستیم، جای تعجب نیست که احساس تنهایی می کنیم. اگر چنین احساسی نداشتیم، عجیب بود.”
اگر با وجود دیگران هنوز احساس تنهایی می کنید، اولین قدم این است که تفاوت بین تنهایی موقت و موقت را درک کنید. تنهایی مزمن رامز توصیه می کند: “اگر احساس تنهایی زندگی، کار یا روابط شما را مختل می کند و باعث ناراحتی شما می شود، بهتر است با یک متخصص مشورت کنید.”
همچنین باید بین تنهایی انتخابی و اجباری تمایز قائل شد. گاهی اوقات خودمان انزوا را انتخاب می کنیم، اما بسیاری از افراد به دلایلی مانند سن، بیماری، فقر یا حتی تبعیض مجبور به انجام این کار می شوند. منزوی هستند. برای حل این مشکلات ساختاری باید اقداماتی در سطح جامعه و دولت انجام شود.
ادامه مطلب
گاهی اوقات ما خودمان تمایلی به برقراری ارتباط نداریم، به خصوص با غریبه ها. اما شواهد نشان می دهد که ارتباط با دیگران می تواند برای ما خوب باشد. در سال 2014 گروهی از محققان دانشگاه شیکاگو و کالیفرنیا برکلی تلاش کردند عدم تمایل به برقراری ارتباط من کشف می کنم
محققان از مسافران در شیکاگو پرسیدند که آیا صحبت با غریبه ها در طول رفت و آمد صبحگاهی باعث می شود احساس بهتری داشته باشند؟ اکثر مردم پاسخ منفی دادند. اما محققان این افراد را به دو گروه تقسیم کردند، گروه اول که باید با دیگران صحبت می کردند و گروه دوم که باید سکوت می کردند. نتایج به دست آمده جالب بود، افرادی که با دیگران صحبت می کردند از سفر خود لذت بیشتری می بردند.
آزمایش فوق باور دیگری را نیز به چالش می کشد. قبل از شروع مطالعه، تنها 40 درصد از مسافران انتظار داشتند کسی را پیدا کنند تا با او صحبت کنند. اما عملا همه موفق به برقراری ارتباط شدند. در سال 2019 یافته‌های این مطالعه شرکت‌های حمل‌ونقل در سراسر بریتانیا را به آزمایش واگن‌های مکالمه یا کارت‌های شروع تماس تشویق کرده است.
دانشمندان می گویند رفتار آزمایش شده در این مطالعه ناشی از پدیده ای است که روانشناسان آن را “پرتگاه عشقآنها تماس می گیرند بسیاری از ما فکر می کنیم کمتر از آنچه که هستیم جذاب به نظر می رسیم. چنین برداشتی ما را از برقراری ارتباط باز می دارد، به خصوص اگر از احساس تنهایی نیز رنج ببریم.
هر چه بیشتر تنها باشیم، برقراری ارتباط سخت تر می شود
آلبرتی توضیح می دهد: «هرچه بیشتر تنها باشیم و به موقعیت خود عادت کنیم، برقراری ارتباط دشوارتر می شود. اگر به احساس طرد شدن عادت داشته باشیم، حتی ممکن است نگاه یا حرکات دیگران را به طرد تعبیر کنیم. چنین سوء تفاهمی به مرور زمان در عمل به واقعیت تبدیل خواهد شد.”
البته اجبار دیگران به گفتگو توصیه نمی شود. اما اگر در جمعی احساس تنهایی می کنید، می توانید با آرامش و با احترام گفتگو را شروع کنید. حتی تعیین هدف روزانه برای صحبت با یک نفر در روز می تواند کمک کننده باشد. تحقیقات نشان می دهد چنین هدفی به مرور زمان باعث افزایش عزت نفس و کاهش ترس از طرد شدن می شود. حتی یک سلام یا تشکر ساده می تواند حال ما را بهتر کند.
اما غلبه بر تنهایی به ایجاد ارتباطات جدید محدود نمی شود. ما به روابط معنادار و عمیق نیاز داریم. به گفته رامز، یکی از راه های موثر برای دستیابی به چنین روابطی است فعالیت های داوطلبانه او می گوید: «کمک به دیگران توجه ما را از مشکلات خودمان دور می کند و بر نیازهای دیگران تمرکز می کند. حس ارتباط و تعلق ما را تقویت می کند.”
تماس فیزیکی نیز بسیار مهم است. نیاز افراد به تماس فیزیکی متفاوت است، اما فقدان یا عدم وجود هرگونه تماس فیزیکی می تواند احساس تنهایی را بدتر کند. حتی یک ضربه سبک روی شانه احساس ارتباط اجتماعی را افزایش می دهد. نظرسنجی در سال 2020 این نشان داد که افرادی که تماس فیزیکی کوتاهی دریافت کردند، کمتر احساس غفلت کردند. به خصوص اگر مجرد باشند.
