معمای کودک لاپدو؛ شواهدی تازه از پیوند انسان و نئاندرتال‌ها

سالها پس از کشف فرزند لاپدو ، گروهی از محققان که اولین کاوش ها را انجام دادند ، تأیید کردند که کودک هزاران سال پس از ناپدید شدن نئاندرتال ها زندگی می کند. اگر این اسکلت در واقع ترکیبی از این دو گونه باشد ، همانطور که برخی از دانشمندان معتقدند ، نشان داده شده است که ژنهای نئاندرتال تأثیر قابل توجهی در جمعیت انسان در این دوره داشته و ظهور نئاندرتال ها بیش از ده هزار سال در بین مردم باقی مانده است.

امروز ، این ایده که نئاندرتال ها و اجداد مردم امروز با یکدیگر آمیخته می شوند دیگر به نظر نمی رسد عجیب یا بدون ذهن باشد. در حقیقت ، شواهد نشان می دهد که این تعامل در سراسر اوراسیا اتفاق افتاده است. حتی برخی از افراد با انجام آزمایشات ژنتیکی ، ژن های نئاندرتال خود را محاسبه کرده اند. رقمی که در برخی موارد تا چهار درصد از اختلافات ژنتیکی بین این دو گونه را نشان می دهد.

از سال 2008 ، چهار تلاش برای تعیین بقایای فرزند لاپدو انجام شده است ، که همگی به دلیل از بین رفتن آلودگی کربن و کربن شکست خورده اند. اما سرانجام ، پیشرفت علم این امکان را فراهم کرد و نتایج تغییر دیدگاه های قبلی در مورد چگونگی دفن آن.

محققان میزان تجزیه کربن رادیویی را در یکی از مؤلفه های اصلی کلاژن با استفاده از نمونه راست کودک اندازه گیری می کنند. این روش ، که برای بقایای بسیار نابود شده استفاده می شود ، نشان داده است که استخوان ها بین 2.5 تا 5 سال قدمت دارند.

اما نئاندرتال ها حدود 5000 سال پیش ناپدید شده بودند. برخی از استخوان های حیوانات ، که با کودک دفن شده اند ، مانند استخوان لگن گوزن قرمز ، بسیار قدیمی تر از خود اسکلت بودند. این نشان می دهد که برخلاف فرضیات قبلی ، حیوانات در طول مراسم تشییع جنازه کشته نشده اند ، اما احتمالاً برای ایجاد یک ساختار انبار استفاده می شوند.

مطالعات جدید همچنین نشان می دهد که ذغال موجود در محل تشییع جنازه حداقل 5 سال از اسکلت کودک بزرگتر است. این کشف همچنین فرضیه آیین سوزاندن جسد را رد می کند.