“tabnak با شما” – دوپامین واقعاً نسبت به شما احساس خوبی ندارد و دانشمندان پیشینه “خوشبختی” را بررسی کرده اند.
دوپامین به طور گسترده ای به عنوان یک احساس خوب شناخته می شود و دلیل اصلی این است که ما می توانیم بعد از خرید یا خوردن پیتزا احساس خوشبختی کنیم.
هزاران فیلم فضای مجازی نشان می دهد که چند نفر علاقه مند به افزایش یا کاهش دوزهای روزانه دوپامین خود هستند ، اما اکنون که این ماده شیمیایی در بین متخصصان مراقبت های بهداشتی وسواس پیدا کرده است ، دانشمندانی که یاد می گیرند آن را روشن کنند. اما ایجاد “احساس خوب” یکی از آنها نیست. دانیل دامبک ، استاد عصب شناسی در دانشگاه شمال غربی ، که مولکول را مطالعه می کند ، می گوید که دوپامین این کار را انجام نمی دهد و مطمئناً “اصطلاح مشترک برای خوشبختی” نیست. دوپامین یک انتقال دهنده عصبی پیچیده است که به عنوان یک هورمون نیز عمل می کند و نقش مهمی در آموزش ، حرکت ، حافظه ، توجه ، خلق و خوی و انگیزه ایفا می کند.
در حالی که دوپامین به احساس لذت ما کمک می کند ، آنها را مستقیماً ایجاد نمی کند و قطعاً به تنهایی کار نمی کند. آن نوئل سام ، استادیار فارماکولوژی و فیزیولوژی در دانشگاه مونترال ، که به تحصیل جایزه و علوم انگیزشی می گوید: “نادانی زیادی در مورد آنچه دوپامین انجام می دهد و چگونه مغز عملکرد مغز را انجام می دهد ، وجود دارد.” به طور خلاصه ، این یکی از مولکول هایی است که به ما امکان می دهد دوپامین را به عنوان یک فرستاده شیمیایی تجربه کنیم و به نورون های قسمت های مختلف مغز اجازه می دهد تا با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. او می گوید بسته به جایی که مغز شما کار می کند ، دوپامین بر شما تأثیر می گذارد.
وی می گوید: “در بعضی از مناطق مغز ، افزایش دوپامین می تواند به افراد در تمرکز کمک کند.” “در دیگران این می تواند مردم را آزار دهنده تر کند.” کمبود دوپامین در مناطق خاصی از مغز همچنین می تواند بر عملکردهای مانند غلظت و حرکت تأثیر منفی بگذارد و با بیماری هایی مانند اختلال بیش فعالی توجه ، بیماری و اعتیاد به پارکینسون همراه است. بنابراین چرا دوپامین به دلیل نقش خود در لذت و پاداش ما بیشتر شناخته شده است؟ دامبک می گوید این تصور غلط به این دلیل است که موضوع تحقیقات اولیه در دهه 1980 بود ، او فهمید که مغز ما هنگام دریافت سایر غذاها یا جوایز آزاد شده است. در نتیجه ، کارشناسان معمولاً می پذیرفتند که دوپامین واسطه لذت است. اما در دهه 1980 و اوایل دهه 1980 ، این شواهد این ایده را به چالش کشید. معلوم می شود که وقتی سیستم دوپامین حیوانات را حذف می کنید ، آنها به اندازه پاداش های خود لذت می برند ، اما انگیزه خود را برای جستجوی خود از دست می دهند.
به عبارت دیگر ، دوپامین شما را دوست ندارد ، اما باعث می شود شما آن را بخواهید. او می گوید: “این یک مولکول لذت نیست ، بلکه یک مولکول لذت است.” بنابراین ، حتی اگر کاری وحشتناک در خودتان انجام دهید ، نمی توانید خود را مجبور به ترک کنید. دامبک می گوید هر بار که با محتوای سرگرم کننده ، تکان دهنده یا جذاب روبرو می شوید ، مغز شما دوپامین را آزاد می کند و جزئیات لحظه ای را که سعی می کند احتمال تکرار آن را افزایش دهد ، ثبت می کند. این یک مزیت تکاملی برای بشریت بود. امروز ، بیشتر مواردی که ما می خواهیم و نیاز داریم برای مردم کشورهای ثروتمند فوق العاده در دسترس است. اما اجداد ما به دوپامین نیاز داشتند تا چند کیلومتر برای غذا پیاده روی کنند یا ماهها پناهگاه خود را با دست خود بسازند.
“ما در محیطی توسعه یافته ایم که مجبور شدیم از انرژی و توجه خود استفاده کنیم تا به دنبال چیزهایی باشیم که برای بقای ما ضروری باشد ، از جمله ایمنی ، سرپناه و ارتباطات اجتماعی – و دوپامین.” با درگیر شدن در فعالیت های لذت بخش مانند گوش دادن به آهنگ مورد علاقه خود ، سطح دوپامین افزایش می یابد. اما ساماس می گوید اگر این افزایش را در احساسات مثبت “تهاجم دوپامین” می نامیم ، این به پایان رسیده است. دامبک معتقد است که این فعالیت ها همچنین سطح سایر انتقال دهنده های عصبی مانند سروتونین و اکسی توسین و همچنین اندورفین هایی را که بر ما تأثیر می گذارد ، افزایش می دهد. این مولکول ها با یکدیگر در تعامل هستند و احساس شما را تعیین می کنند. دامبک می گوید: “در نتیجه مثبت ، هجوم فعالیت در سراسر مغز وجود دارد.” “بیایید همه چیز را دوپامین به عنوان حمله به فکر کردن در مورد آنچه اتفاق می افتد ، بنامیم.”
او می گوید حمله به دوپامین ذاتاً خوب یا بد نیست. بسیار مهم است که آنها شدید نباشند. دوپامین بیش از حد با شرایطی مانند شیدایی همراه است ، در حالی که مقدار بسیار کمی با افسردگی همراه است. با این حال ، در بیشتر سناریوها ، دوپامین خنثی است و ما را زنده نگه می دارد. فقط به این دلیل که پس از از دست دادن دسترسی به آنچه باعث خوشحالی شما می شود ، موقتاً عصبانی یا نگران هستید ، به این معنی نیست که دوپامین را تجربه می کنید. وی می گوید: “هر وقت مردم مجبور به تغییر عادات خود می شوند ، همیشه یک دوره سازگاری وجود دارد که با اضطراب و سطح استرس همراه است.” “این بدان معنا نیست که سطح دوپامین به شدت کاهش یافته و اکنون به طرز خطرناکی پایین است.”
دوپامین کلمه کلیدی دیگری است که در سن 6 سالگی اختراع شده است و قرار است یک جامعه بسیار تحریک کننده برای جامعه ما باشد: دسترسی آسان به فعالیت هایی که به ما دوپامین می دهد ، که به سرعت لذت های فعالیت های کند تری مانند خواندن را به ما می دهد. آنا لامکه ، استاد روانپزشکی و اعتیاد به مواد مخدر در دانشگاه پزشکی استنفورد و نویسنده دوپامین ملت ، اکنون می گوید که ما می توانیم با ضربه زدن به صفحه لمسی بخش بزرگتر این کار را انجام دهیم ، با سیستم های دوپامین ما با “جوایز بسیار قوی آنها به سختی به همه چیز احتیاج دارند. در نتیجه ، چیزهایی که ما دوست داریم ما را راضی نمی کند ، اما ما هنوز در تلاش هستیم تا سطح دوپامین را به حالت عادی بازگردانیم.
با این حال ، برخی از افراد بیش از حد متوجه مفهوم گرسنگی دوپامین شده اند. گرسنگی دوپامین ، به جای اینکه از شما بخواهد از انجام هر کاری که می تواند دوپامین را در مغز شما تحریک کند ، متوقف کند ، به معنای محدود کردن یا جلوگیری از رفتار تکانشی و مشکل ساز است. در واقع ، هیچ راهی برای تخلیه دوپامین وجود ندارد. دوپامین یک مولکول قدیمی است که در طول توسعه انسانی حفظ می شود و مطمئناً تحت تأثیر رسانه های اجتماعی یا عادت های تلفنی نیست. نتیجه نهایی این است که اجتناب از عادت های بد مطمئناً برای شما مفید است ، اما نیازی به جلوگیری از چیزهایی نیست که شما را خوشحال می کند. او می گوید: “شما اعتقاد دارید که دوپامین شما کاری را انجام می دهد که باید انجام دهید و باید آن را ترک کنید.”
منبع: دور
