روزنامه فراخیتگان یادداشتی درباره محمد رسول اف کارگردان ایرانی که به تازگی ایران را ترک کرده است منتشر کرد و او را کلاهبردار خواند!
این روزنامه اصولگرا نوشت:
* سینما سینماست. نه منبری است که بتوان روی آن سخنرانی کرد و نه کوزه ای است که هر بار چیزی شبیه به محتوا در آن ریخته شود. تحصیل در سینما کار سختی است. سینما هم هنر سختی است و هم به قول رابرت مک کی، 24 فریم در ثانیه کارگردان را آشکار می کند. بنابراین کارگردان شدن مستلزم شکستن استخوان، مراقبه و زهد است. در این میان دو نوع فیلمساز، کلاهبردار و متقلب در سینمای جهان به طور عام و در سینمای ایران به شکل خاص، راه میانبر می گیرند و بی کفایتی خود را پشت دعواهای سیاسی، فرهنگی و… پنهان می کنند.
* این کارگردانان از شرایط موجود سوء استفاده کرده اند و در تلاشند تا از میان طرفداران جریان های سیاسی و فکری که لزوماً سینما را نمی فهمند، طرفدارانی برای فیلم های خود پیدا کنند. در ایران کارگردانان و سیاستمدارانی داریم که بر اساس ارزش‌ها، آرمان‌ها، اسلام و اعتقادات فیلم می‌سازند و در مقابل هر انتقادی منتقدان را کفر می‌دانند و به نوعی ارزش‌های دینی و فرهنگی را سپر خود قرار می‌دهند. فیلم ها
* در سر دیگر طیف فریبکاران فیلم، دیگرانی هستند که خود را اپوزیسیون نشان می دهند و مدعی مبارزه با جمهوری اسلامی هستند. وظیفه یک منتقد در این شرایط انگلی مقاومت در برابر انتقاد است. منتقد صرف نظر از دیدگاه ها و سلایق سیاسی اش، ابتدا باید به «خود اثر» بپردازد و پس از تأیید «کیفیت فیلم» اثر برای او، اجازه دارد در پاسخ به این موضوع با فیلم مخالف یا موافق باشد. فیلم
- آوردن و توقیف امثال رسول اف تنها دستاورد سینمایی است! آنها هستند و چیز دیگری در چنته ندارند. در نتیجه، سیاست‌های فرهنگی ما در کنار جشنواره‌هایی مانند کن و برنامه‌های تلویزیونی مانند مهدکودک منوتو، نقش تکه‌ای از پازل شهرت رسول‌اف را در سال‌های پس از انقلاب – به‌ویژه در دو دهه اخیر – ایفا کردند.
- بهترین
