تحقیقات هابل در ابتدا در نیویورک تایمز منتشر شد. اما خارج از قالب علمی، به راحتی می توان آن را نادیده گرفت یا رد کرد. کنفرانس انجمن نجوم آمریکا نشان داد که چگونه نظریه هابل می تواند درک ما را از جایگاه ما در جهان تغییر دهد.
قبل از اینکه اراتوستن اندازه زمین را تخمین بزند و نشان دهد که خورشید بسیار دور است، باستانیان فکر می کردند که خورشید بسیار نزدیک است. بنابراین بال های ایکاروس (یکی از قهرمانان اساطیر یونان) وقتی در نزدیکی او پرواز می کنند آب می شوند. پیشرفت‌های بعدی شامل اندازه‌گیری منظومه شمسی، سپس نزدیک‌ترین ستاره‌ها و مقیاس تقریبی کهکشان راه شیری بود.
هابل نشان داده است که ستاره های دورتر با سرعت بیشتری از ما دور می شوند
مدتها قبل از هابل، برخی از مردم پیشنهاد کردند که ممکن است دنیایی خارج از کهکشان ما وجود داشته باشد. اما شواهد بسیار ضعیف بود. Henrietta Leavitt، ستاره شناس آمریکایی، نشان داد که ستاره های خاصی که به عنوان متغیرهای Cephasian شناخته می شوند، می توانند به عنوان یک ابزار حیاتی استفاده شوند. زیرا بین نور ساطع شده از این ستارگان و دوره درخشندگی و محو شدن آنها ارتباط وجود دارد. با مقایسه روشنایی ظاهری متغیر Cephasian و روشنایی محاسبه شده آن می توان فاصله واقعی آن را اندازه گیری کرد.
روش لیویت برای ایجاد نقشه‌های راه شیری با یافتن فواصل تا خوشه‌های ستاره‌ای که خوشبختانه حاوی متغیر سفازیس بودند، استفاده شد. کار او بر اساس داده های ابر ماژلانی کوچک است و امکان اندازه گیری تقریبی آن و کهکشان کوتوله همراهش را فراهم می کند. با این حال، فاصله تا ابرهای ماژلانی خیلی بیشتر از قطر راه شیری نیست. در نتیجه، می توان فرض کرد که این ابرها تنها نماینده های دوردست خوشه هایی هستند که مطالعه لیویت نشان داد.
تلسکوپ های آن زمان ظرفیت کافی برای یافتن متغیرهای قیفوس دورتر و اندازه گیری چرخه آنها را نداشتند. اما تلسکوپ 2.5 متری هوکر و مهارت عالی هابل در استفاده از آن همه چیز را تغییر داد. چهار سال پس از مرگ لویت، هابل تأثیر نهایی کار خود را با گزارش این که سحابی آندرومدا 10 برابر دورتر از ابرهای ماژلانی است، نشان داد.
بیشتر بخوانید:
نتایج هابل برای چندین سال با مخالفت شدید اخترشناسان مواجه شد. اما در نهایت شواهد زیادی وجود داشت. در همین حال، هابل کهکشان های دورتر را کاوش کرد و به این کشف معروف رسید: هر چه کهکشان از ما دورتر باشد، سریعتر عقب می نشیند. این کشف به این معنی بود که کل جهان در حال انبساط است و محاسباتی را فعال می کند که نشان می دهد زمانی همه چیز به طرز غیرقابل تصوری کوچک بوده است.
دو نتیجه بزرگ بالا مقیاس و سن واقعی جهان را که نزدیک به 14 میلیارد سال قدمت دارد را نشان داد. نزدیک‌ترین ستاره‌ها صدها هزار بار دورتر از خورشید هستند، اما کهکشان‌هایی میلیاردها بار دورتر از خورشید هستند. دوره ای که بشر شروع به ثبت وقایع کرد کمتر از یک میلیون سال از عمر جهان است.
برخی از افراد این یافته ها را رد کردند و استدلال کردند که محاسبات اشتباه بوده است. اما همه باید قبول می کردند که انسان مرکز جهان نیست. صرف نظر از دیدگاه، باور به این ایده که جهان فقط برای ما ساخته شده دشوار می شد. اما در عوض، ما حس جدیدی از عظمت نسبت به وسعت جهان و فرصت های بیشتری برای کشف اسرار آن پیدا کردیم.
