در روش جدید مایکروسافت ، به جای استفاده از اتم های ایدز برای نشان دادن توزیع داده ها ، نانوذرات از توزیع داده های یکسان در هر دو طرف استفاده می کنند. هیچ خبری دیگر در مورد چرخش (چرخش) در مکعب های خطی وجود نخواهد داشت. بنابراین ، یک شرکت حامل جدید باید برای پردازش داده ها استفاده شود. در اینجا است که مایکروسافت به جای اتم و الکترونی ، به فرمون ملوران پرداخته است. شبه این تئوری ، که از نظر تئوری در سال اول پیش بینی شده است و یک ویژگی منحصر به فرد دارد که آنها را به خود اختصاص می دهد.
بر خلاف مکعب های معمولی ، کلانشهر همیشه به عنوان یک زن و شوهر ظاهر می شود و هر جفت یک الکترون غیر الکتریکی تشکیل می دهد. این ویژگی باعث می شود بخشی از ذرات ملوران در یک نانو -نانو و قسمت دیگر در انتهای دیگر قرار گیرد. برای دستکاری این ذره ، هر دو انتها باید در همان زمان تحت تأثیر قرار گیرند. این خاصیت باعث می شود Marani گزینه ای جذاب با کوانتومی جذاب باشد زیرا اگر یک بخش تحت تأثیر نویز باشد ، بخش دیگر بدون تغییر باقی می ماند.
این ماده دارای سه حالت جامد ، مایع و گاز است. اما مایکروسافت برای تراشه خود به حالت جدیدی رسید: Meluran
البته ، رویکرد خطی جدید ، چالش های علمی و مهندسی ناشناخته ای داشت که 5 سال برای محققان مایکروسافت ادامه داشت. اما سرانجام ، به نظر می رسید این روش امیدوار کننده ترین مسیر برای دستیابی به مکعب های تجاری است.
مشکل اصلی این بود که وضعیت خاص مایکروسافت برای این روش (یعنی وضعیت ماسورانا) در طبیعت نیست و فقط می تواند در شرایط خاصی به عنوان میدان های مغناطیسی و ابررساناها به چنین تاریخی منتقل شود. سالهاست که این مشکل باعث شده است که بسیاری از پروژه های رایانه ای کوانتومی از انواع دیگر مکعب ها استفاده کنند.
جفت های Mecoranta داده های کوانتومی را برای جلوگیری از سر و صدا پنهان می کنند. اما این امر اندازه گیری آنها را دشوار می کند. در پیشرفت اخیر ، محققان مایکروسافت تأیید کرده اند که آنها نه تنها نمی توانند ذرات را به وضعیت ماران بیاورند ، بلکه توانسته اند با استفاده از امواج مایکروویو ، اطلاعات ذخیره شده در این ذرات را اندازه گیری کنند.
دستاورد بزرگ مایکروسافت: نه تنها ذرات را می توان به حالت مزورا منتقل کرد ، بلکه موفق به اندازه گیری اطلاعات ذخیره شده در این ذرات شد.
یکی دیگر از مزیت های صفحه کلید توپولوژیکی مایکروسافت ، توانایی مدیریت دیجیتال آنها است. در حالی که مکعب های دیگر به تنظیمات پیچیده و حساس نیاز دارند ، اندازه گیری این مکعب ها فقط با تغییر ولتاژ انجام می شود. درست مثل روشن و خاموش ترانزیستورها. این رویکرد نه تنها روند محاسبات کوانتومی را ساده می کند ، بلکه تولید ماشینهای کوانتومی بزرگ را نیز تسهیل می کند.
اندازه مکعب مایکروسافت یک مزیت دیگر است. محقق ارشد مایکروسافت Troyer توضیح می دهد که در دنیای کوانتومی ، اندازه مکعب ها باید در “محدوده طلایی” باشد. اگر خیلی کوچک باشد ، کنترل آن دشوار خواهد بود و اگر خیلی بزرگ باشد ، به یک ابزار عظیم نیاز دارد.
طراحی مواد کوانتومی ، اتم اتم
تراشه کوانتومی Masurha 2 ، که حاوی زنجیره های کنترل و کنترل آنها است ، آنقدر کوچک است که می تواند در کف دست قرار گیرد. تراشه به راحتی روی یک رایانه کوانتومی قرار می گیرد که می تواند در مراکز داده مایکروسافت لاجورد اجرا شود. نایاک ، یک محقق کلیدی در این پروژه ، می گوید:
کشف وضعیت جدید ماده ، یک طرف ماجراجویی ، استفاده از آن برای استفاده در مقیاس محاسبات کوانتومی ، طرف دیگر تاریخ است.
جدید ناکیتانی. ، محقق ارشد مایکروسافت
بر خلاف مکعب های سنتی ، مانند ابررسانا یا یونهایی که اطلاعات را در الکترون ها یا یونهای ناپایدار ذخیره می کنند ، Mellurana 2 از هند و آلومینیوم Tortonous استفاده می کند ، که نانوزیوم را نزدیک صفر کار می کند.
نوآوری اصلی مایکروسافت مایکروسافت در اطلاعات کوانتومی غیر استاندارد نهفته است
تراشه نانوذرات جدید در یک ساختار ساختاری چیده شده است و در انتهای میدان مغناطیسی و تنش ، Maorna quasi -seudo -control شکل می گیرد. هر یک از این ساختارها از چهار موسیقی دان قابل کنترل تشکیل شده است که Kubi را تشکیل می دهند. این ساختارها را می توان به عنوان کاشی به تراشه متصل کرد و پخش کرد.
