“من با تو می درخشم” – محدود کردن تعداد ساعاتی که به خود اجازه می‌دهید غذا بخورید، به عنوان یک استراتژی کاهش وزن امیدوارکننده است، اما آیا این کاهش در کل غذا است که باعث کاهش وزن می‌شود یا تأثیر دوره‌های روزه‌داری روزانه؟
بر اساس یک مطالعه جدید که خوردن با محدودیت زمانی (TRE) را با الگوی غذا خوردن معمولی (یا UEP) مقایسه کرد، بزرگترین تفاوت کاهش کالری بود. این یافته ها ممکن است به رویکردهای بهتری برای مقابله با مشکل رو به رشد چاقی در سراسر جهان در آینده منجر شود.
تیمی از محققان به سرپرستی دانشگاه جانز هاپکینز در ایالات متحده، 41 شرکت کننده بزرگسال مبتلا به چاقی و پیش دیابت یا دیابت کنترل شده با رژیم غذایی را انتخاب کردند. سپس داوطلبان به یک گروه TRE یا یک گروه UEP اختصاص داده شدند و به هر فرد رژیم های غذایی ایزوکالری (کالری منطبق) اختصاص داده شد.
صرف نظر از اینکه افراد در کدام گروه بودند، کاهش وزن قابل توجهی رخ داد. گروه TRE به طور متوسط 3.2 کیلوگرم و گروه UEP به طور متوسط 2.6 کیلوگرم وزن کم کردند.
سایر نشانگرها – از جمله سطح گلوکز، دور کمر، فشار خون و سطح چربی – در هر دو گروه مشابه بودند، که نشان می دهد زمان وعده غذایی اهمیتی ندارد.
گروه TRE فقط مجاز به خوردن بین ساعت 8 صبح تا 6 بعدازظهر بود – یک پنجره 10 ساعته (اگرچه برخی از رژیم های TRE آن را به چهار ساعت کاهش می دهند). در مقایسه، اعضای گروه UEP می توانستند بین ساعت 8 صبح تا نیمه شب غذا بخورند.
بنابراین به طور کلی، پایبندی به پنجره های زمانی خاص ممکن است به خودی خود مستقیماً به کاهش وزن شما کمک نکند، اما به طور غیرمستقیم به شما کمک می کند کالری دریافتی خود را کاهش دهید. مثلا از رفتن به یخچال در اواخر شب و به اصطلاح میان وعده در این ساعات جلوگیری می کند.
اگرچه TRE موثرتر از سایر مداخلات رژیمی برای کاهش وزن نیست، اما با حذف نیاز به شمارش کالری، رویکردی ساده برای درمان چاقی به بیماران ارائه می دهد.
منبع: دکتر
